طراحی یا شانس؟ ارزیابی استدلال پیچیدگی نافروکاستنی مایکل بهی و چالش‌های فلسفی گراهام آپی

مقاله حاضر به بررسی و ارزیابی استدلال «پیچیدگی نافروکاستنی» مایکل بهی، به عنوان یکی از ارکان نظریه طراحی هوشمند، و چالش‌های فلسفی گراهام آپی در قبال آن می‌پردازد. بهی معتقد است که سیستم‌های بیولوژیکی خاصی وجود دارند که دارای اجزای وابسته به هم هستند به طوری که حذف هر یک از جزء ها ، مستلزم از کار افتادن کل سازگان می‌شود و چنین سازگان‌های خاص و پیچیده نمی‌توانند با فرآیندهای تکاملی تدریجی تببین شوند. او استدلال می‌کند که چنین سیستم‌هایی مستلزم نیاز به یک طراح هوشمند است. در مقابل، گراهام آپی استدلال می‌کند که تبیین‌های جایگزینی برای پیچیدگی این سیستم‌ها از قبیل مضاعف‌سازی ژن، نوسازگاری و همکاری اشتراکی ژنی وجود دارد. همچنین گراهام آپی با طرح اِشکال بر عدم وضوح تعریف پیچیدگی تقلیل‌ناپذیر و بدیهی نبودن استنتاج خداباوری از این استدلال، تبیین بهی را به چالش می‌کشد. این پژوهش با روش تحلیلی-انتقادی، ابتدا به تبیین استدلال بهی و مؤلفه‌های کلیدی آن (مانند تعریف پیچیدگی نافروکاستنی و شواهد زیست‌شناختی) پرداخته است. نتایج مقاله نشان می‌دهد که نقدهای آپی، اگرچه چالش‌برانگیز هستند، اما ناکافی بوده و نمی‌توانند استدلال بهی را به طور کامل رد کنند. نویسنده با دفاع از استحکام منطقی و علمی استدلال بهی، نتیجه می‌گیرد که نظریه طراحی هوشمند همچنان به عنوان یک جایگزین معتبر برای نظریه تکامل، قابل دفاع است.